W dniu 15 października 2018 r. rozpoczęła się II edycja
Ogólnouniwersyteckiego Badania Nauczycieli Akademickich i Lektorów,
realizowana przez Pracownię Ewaluacji Jakości Kształcenia.
Gorąco zapraszamy do uczestnictwa w badaniu.
Więcej informacji o badaniu na stronie PEJK.
Zapraszamy na podwójny seans filmów wyprodukowanych przez Wydział Polonistyki UW, Instytut Polonistyki Stosowanej UW oraz Motocross Productions. W filmach występują m.in. pisarze Katarzyna Bonda i Jarosław Klejnocki, reżyser Borys Lankosz, filozof Stanisław Krajewski oraz wykładowcy Wydziału Polonistyki UW -- Stanisław Dubisz, Grzegorz P. Bąbiak i wielu innych!
gdzie? | Wydział Polonistyki UW, sala nr 17 (pierwsze piętro, naprzeciwko windy)
kiedy? | 28 czerwca (czwartek), godz. 18:30
co? | podwójny seans i rozmowa z twórcami
link do wydarzenia na fb | https://goo.gl/wwEgqJ
PUZZLE DOC | Używamy go wszyscy, lecz nie zawsze zastanawiamy się nad jego formą. Tymczasem język daje nieograniczone możliwości, zwłaszcza w czasach online. Bo język to nie tylko mowa, lecz także sztuka… Zwłaszcza wtedy, gdy sztuka przemawia swoim własnym językiem.
Widz PUZZLE DOC (PORTRET JĘZYKA W CZASACH ONLINE) postawiony zostaje w sytuacji dobrze mu znanej z codzienności: kadr filmu odpowiada ekranowi komputera, na którym pojawiają się kolejne, utrzymane w różnorodnych poetykach, nowele. Reportaż sąsiaduje tu z kryminałem noir, a program telewizyjny poprzedzony zostaje zwiastunem gry komputerowej. Forma filmu Mariusza Korycińskiego jest więc jednocześnie jego treścią: dla twórców tej dokudramy przestrzenią porozumienia może być bowiem kultura popularna. PUZZLE DOC jest zaproszeniem do współczesnej Nibylandii, zaludnionej papierowo-celuloidowymi postaciami. Jeśli widz z niego skorzysta, stanie się współtwórcą filmu – układając puzzle różnych gatunków, myśli i emocji.
Na ekranie zobaczymy m.in. autorów kryminałów Katarzynę Bondę („Sprawa Niny Frank”) i Jarosława Klejnockiego („Przylądek pozerów”), a także reżysera Borysa Lankosza („Ziarno prawdy”) oraz filozofa Stanisława Krajewskiego („Czy matematyka jest nauką humanistyczną?”).
BAJKA O IPSLANDII | Kim jesteśmy w ocenie nas samych, a kim stajemy się w oczach innych? Czy możliwe jest stworzenie spójnego, całościowego portretu człowieka? A może nasze poznanie jest cząstkowe, a nam nie pozostaje nic innego, jak tylko próbować zrozumieć ludzi poprzez szczegóły: związane z nimi przedmioty, wspomnienia i miejsca…
BAJKA O IPSLANDII przedstawia sylwetki językoznawcy Stanisława Dubisza, historyka sztuki Grzegorza P. Bąbiaka oraz zajmującej się administracją Ewy Kozłowskiej. Wszyscy troje pracują w stołecznym Instytucie Polonistyki Stosowanej, przez wtajemniczonych zwanym Ipslandią. Twórców filmu nie interesują jednak hermetyczne zagadnienia naukowe. Przeciwnie, portretują bohaterów w ich środowisku zawodowym – przestrzeni, w której oficjalność miesza się z prywatnością. Obserwujemy reakcje bohaterów na słowa ich przyjaciół i współpracowników, opisujących pierwsze wrażenia związane z Dubiszem, Bąbiakiem i Kozłowską.
Reżyser Mariusz Koryciński, idąc za Gombrowiczem, stawia pytania o formy naszej tożsamości i możliwości jej poznania. W jego dokumencie pojawia się konstrukcja znana z obrazów angielskiego malarza Francisa Bacona. Czy symbolizuje ograniczenia każdego z nas w wyrażaniu siebie i rozumieniu innych, czy może raczej ograniczenia samego kina, uniemożliwiającego pełne oddanie prawdy o ludziach i zjawiskach?
Szanowni Państwo !
W imieniu Pracowni Pragmatyki i Semantyki Lingwistycznej uprzejmie zapraszam na XII spotkanie z cyklu „My z Nich”, organizowane przez Pracownię Pragmatyki i Semantyki Lingwistycznej (IPS, Wydział Polonistyki), poświęcone dokonaniom językoznawców drugiej połowy XX w.
Spotkanie odbędzie się 15 czerwca 2018 roku na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego w sali numer 17 (I piętro) o godz. 11.00.
Łączę wyrazy szacunku
Zofia Zaron
Program:
I. Powitanie przez Pana Dziekana Wydziału Polonistyki UW prof. dr. hab. Zbigniewa Grenia.
II. Referaty:
W projekcie studenci kierunków humanistycznych i społecznych, dzięki wsparciu doświadczonych promotorów przygotowują prace licencjackie i magisterskie, odpowiadające na zapotrzebowanie przedsiębiorstw, instytucji publicznych i organizacji pozarządowych.
Do udziału w projekcie zaproszeni są: studenci studiów I i II stopnia, którym do końca studiów licencjackich lub magisterskich pozostało nie więcej niż 4 semestry oraz promotorzy gotowi wspierać studentów w przygotowaniu pracy aplikacyjnej.
Projekt realizuje 6 wydziałów UW:
> Wydział „Artes Liberales”,
> Wydział Filozofii i Socjologii,
> Wydział Dziennikarstwa, Informacji i Bibliologii,
> Wydział Nauk Politycznych i Studiów Międzynarodowych,
> Wydział Polonistyki,
> Wydział Psychologii.
Projekt realizowany jest w ramach Programu Operacyjnego Wiedza Edukacja Rozwój 2014–2020 współfinansowanego ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego.
Zainteresowanych zapraszamy na stronę www.innohuman.biurokarier.uw.edu.pl lub do kontaktu z Biurem Karier UW i koordynatorem projektu: innohuman@adm.uw.edu.pl
TOWARZYSTWO KULTURY JĘZYKA
ZAPRASZA
NA SPOTKANIE Z WYBITNYM AKTOREM,
REKTOREM AKADEMII TEATRALNEJ IM. ALEKSANDRA ZELWEROWICZA W WARSZAWIE
SPOTKANIE ODBĘDZIE SIĘ W DNIU 28 MAJA 2018 R. O GODZ. 18.00
W BUDYNKU WYDZIAŁU POLONISTYKI UNIWERSYTETU WARSZAWSKIEGO
W WARSZAWIE, KRAKOWSKIE PRZEDMIEŚCIE 26/28
SALA 37 (II P.)
WSTĘP WOLNY
W imieniu organizatorów
Józef Porayski-Pomsta
prezes Zarządu Głównego
Zakład Retoryki i Mediów serdecznie zaprasza wszystkich zainteresowanych na kolejne seminarium z cyklu „Przestrzenie dyskursu: media i retoryka”
16 maja (środa), godz. 17:00, s. 7
Krzysztof Kopczyński wygłosi referat nt.
Kontekst romantyczny jest stale obecny w polskim filmoznawstwie, zwłaszcza w pracach o adaptacjach literatury i symbolice obrazu. Andrzej Wajda wielokrotnie wspominał, że dla twórców polskiej szkoły filmowej spuścizna romantyczna przekazywała jedyną wyrazistą tradycję polskiej sztuki, do której mogli na co dzień się odwoływać. Robocza perspektywa mojej propozycji jest jednak inna. Chodzi mi o wykorzystanie do analiz kategorii stworzonych przez ten kierunek artystyczny. Wydaje się to twórcze dlatego, że myśl polska, wedle mojego uważania, znajduje się w krytycznej chwili. Z jednej strony, już w 1991 roku Maria Janion ogłosiła zmierzch paradygmatu romantycznego. I choć obecnie wiadomo, że ta prognoza nie do końca się sprawdziła, paradygmat romantyczny nie został przez nic zastąpiony, a jeśli nadal występuje, to w szczątkowej i niekiedy karykaturalnej formie. Z drugiej strony, jednym z najważniejszych gatunków filmowych należących do obszaru „świata rozbawionego” jest komedia romantyczna. Jej perfekcyjnie skonstruowana jednowymiarowość byłaby obca romantykom, poszukującym wielowarstwowej syntezy sztuk, a także nowej epistemologii i własnych kryteriów prawdy – we wspomnianym wyżej świecie niepotrzebnych.
Na pytanie, w jakim stopniu w tej sytuacji może się przydać ironia i romantyczna teoria ironii artystycznej, odpowiem odnosząc się do kilku wybranych fragmentów filmowych, które wspólnie obejrzymy (dla zachęty zdradzę, że pierwszym z nich będzie „Słoń” Agnieszki Osieckiej – adaptacja opowiadania Sławomira Mrożka,1958). Ironia romantyczna nakazuje – wedle Aleksandry Okopień-Sławińskiej (Słownik terminów literackich, 2002, 222) – przyjąć artyście postawę charakteryzującą się traktowaniem twórczości jako gry ujawniającej przeciwieństwa rządzące bytem i sztuką, pozwalającą na uzyskanie wobec nich dystansu. Czy daje twórcom i widzom szansę na dystans do siebie i świata, albo – jak chciał Norwid – pozwala uchwycić sprzeczność między ideałem a „rzeczywistością skończoną”? Staje się narzędziem hermeneutyki traktowanej zgodnie z ustaleniami Gadamera jako dialog? Czy też rację mieli krytycy ironii romantycznej, przede wszystkim Kierkegaard, który zarzucał jej destrukcję poznawczą, prowadzącą do rezygnacji ze złudzeń, że mamy coś jeszcze do odkrycia, skądinąd jednak pisząc o postawie ironicznej jako powinności – w tej sprawie będąc blisko Norwida, nazywającego ją „koniecznym bytu cieniem”?
